ईश्वरको बगैचा र चुमीरहेका ऊँटहरु,(गीता खत्री )

     (ईश्वरको बगैचाको प्रवेश ढोकासंगैको ढुँगेबोर्ड अगाडि)

आज हामी Royal Gorge Bridge गएर सँसारको सबैभन्दा अग्लो (अर्कान्सास नदीदेखि ९५५ फिटमाथि) बनेको झोलुङे पृ्ल हेर्ने योजना थियो । कहिलेकाँही आफुले एकातिर सोचेको हुन्छ समयले अर्कैतिर पुर्याउँछ । आज त्यस्तै भयो हाम्रो योजना पनि ।  हामीलाई मंगलबारको समय दिएर दिनभरीसंगै घुम्ने, घुमाउने जिम्मा हाम्री प्यारी बहिनी बिनीता थापाले लिएकी थिईन । बिनिता र हाम्रो सम्बन्ध झण्डै बीस बर्ष हुन लाग्यो होला । उनि कोलोराडो आईपुगेको भने करीब दुई बर्ष जति भएछ ।

योजना अनुसार बिनिता, ज्वाई मनिश थापा र छोरी आनियाँलाई साथमा लिएर बिहान आठै बजे अरोरा आईपुगीन । तर हामी त्यतीबेला घरमा थिएनौं । हिजो रातीदेखि हामी घरभित्र पस्न सकेका थिएनौ । कार्यक्रम तयारीको सिलसिलामा पदमजीको घरमा एउटा सानो मिटिङ थियो, मिटिङ सकेर घर फर्कदा रातीको एघार बजीसकेको थियो । अमेरिकाको सबै घरहरुमा अगाडि र पछाडि दुबैतिर ढोकाहरु हुन्छन् । अर्को एउटा ढोका चांहि मोटर ग्यारेजबाट हुन्छ, यो चांहि कसैको हुन्छ कसैको हुंदैन । ज्ञानुजीले हिजो मुल ढोका र पछाडिको ढोका भित्रबाट लगाउनु भएको रहेछ । ग्यारेजबाट आवतजावत गर्न सबैलाई सजिलो हुने भएकोले । ग्यारेजको ढोका दुई किसिमले खोल्न सकिन्छ । एउटा रिमोटबाट र अर्को नम्बर मिलाएर । हामी गफमा लठ्ठीरहेको थियौं उता ज्ञानुजीले धेरै पटक नम्बर मिलाउन कोशिस गर्नु भयो तर ढोका खुलेन, अनि जेठो छोरा सरगमलाई गुहार्नु भयो । उस्ले पनि धेरै पटक कोसिस गर्यो, तर ढोका खुलेन । करिब करिब आधा घण्टाजति चलेर पनि ढोका नखुलेपछि कारणको खोजीमा हामी सबै लाग्यौं । पत्ता लगायौं की बिजुलीको लोड सेडिङ भएको रहेछ । हांसो ठट्टा पनि भयो । ज्ञानुजीको घर लगायत अन्य केही घरमा मात्र लोडसेड भएकोले हामी त अप्ठेरोमा परिहाल्यौं नी । कुनै झ्याल खुल्ला छन् की भनेर सबैतिर निरीक्षण पनि गर्यौं । विद्युत बिभागलाई फोन गर्न नम्बरपनि भित्रै पर्यो । रातीको बाह बज्न लागिसकेको थियो । ज्ञानुजीले ज्वाई रबि कार्कीलाई फोन गरेर भन्नु भयो— “हामी त त्यहां आउदैं छौ”। आफन्तहरु न्जिकै भएकोले धेरै सजिलो भयो । पांचै मिनेटमा हामी बहिनी साबुकहाँ पुग्यौं । फेरि एकछिन भलाकुसारी गर्यौं अनि सुत्यौं । ज्ञानुजीले भने धेरैचोटी ओहरदोहर गर्नु भएछ । छटपटी त हुने नै भयो नि । बिजुली अड्डालाई फोन गर्नु भएछ, बिहानसम्म पनि बिजुली बनिसकेको थिएन । बिनिताहरु आईपुग्दा हामी त उठेकै पो थिएनौं । फोन आउनासाथ मुखै नधोइ दौडियौं, तर त्यतीबेला टक्क बिजुली आयो ।  एकैछिनमा नुहाएर हामी तयार भयौं । बिहान त बादल लागेको दिन थियो, दिनभरी बदली हुने हो की जस्तो थियो । तर त्यसो भएन, निकै घाम लाग्यो दिनभरी नै ।

 
      (मनिश ज्वाई, आनिया, लेखक र राम खत्री)

सबै भन्दा पहिले हामी Garden of the Gods तिर लाग्यौं । जांदाजाँदै पार्कको Visitors Center मा पुगीने गरेर बाटो बनाइएको रहेछ । पार्कको बारेमा ऐतिहासिक जानकारी लिने, कुन कुन ठाउंहरु कताकता पर्दछन्, उपहारहरु खरिद गर्ने सबै मिलाएर राखिएको । अनि पार्कको अवलोकन गर्दै दिवाभोज होस् वा रात्रिभोज होस् गर्नको लागि माथिल्लो तल्लामा ठृ्लो बरण्डा खुल्लै राखिएको । पर्यटकहरुलाई तस्वीर लिन बनाइएको ठाउं अति नै आर्कषक देखिन्थे । अमेरिकीहरुले प्राकृतिक बनोटलाइै नै संरक्षण गरेर राखेको यो एउटा प्राकृतिक पार्क हो । अलिअलि जँगल, ठृ्ला र अग्ला रुखहरु भने थिएनन्, बुट्यान मात्रै हो । १५/२० फिट देखि करीब १०० फिटसम्मका अग्ला रातो ढुंगाहरु मात्रै छन् यस क्षेत्रमा । करीब ३,३०० एकड जमीनमा फैलिएको यो पार्क कोलोराडाको El Paso County मा पर्दोरहेछ । सबै ढुँगाहरु पत्रे चट्टान जस्ता देखिन्छ । तिनीहरु सबैको नामाकरण गरिएका रहेछन् । Gods Visitor Center बाट राम्रोसंग देखिने ढुगांमा Kissing Camels प्रसिद्ध रहेछ । परबाट हेर्दा राताराता ढुगाँहरु सानो उंट र ठृ्लो उँट मुखामुख गरी बसेर चुम्बन गरीरहे जस्तै देखिने दृष्य असाध्यै राम्रो लाग्यो । नजिकै गएर हेर्दा भने त्यस्तो राम्रो आकृति मिल्दैन । पार्कभित्र कोही ढुगांमाथि चढीरहेका छन्, कोही साइकल दौडाई रहेका छन्, भने कोही ढुंगा र धुलोको बाटो हिडिरहेका छन् । मोटर बाटो सबैतिर पुगेकोछ । हामीले हरेक ढुगांलाई हाम्रै देवताहरुको नामकरण गर्न थाल्यौं, कुनै ढुंँगामा गणेशको रुप देख्यौं, कुनैमा शिवका, कतै हात्ती देख्यौ भने कतै स्वर्गका राजा इन्द्रको आकृति । परबाट ढँुगा हेर्दै आ—आप्नै विश्वासको कल्पना गर्ने त हो नी । यसो गर्दैगर्दै हामी ईश्वरको बगैचाबाट बिदा लिई कोलोराडो दोस्रो ठृ्लो सरह बोल्डर ९द्ययगमिभच०तिर लाग्यौं ।
तल्लो कोलोराडो Downtown Colorado Spring सहरबाट बाहिर निस्कनु अगाडि दिउँसोको खाना खाएर हिड्ने बिचार भयो । त्यता नेपाली रेष्टुरेण्टहरु धेरै छन् भन्ने सुनेर दुइटाको फोन नम्बर लिएर ज्वाई मनिश हिड्नु भएको रहेछ । दुबैको ठेगाना भने थिएन । उहाँले फोन गर्दा दुबैतिरका मालिकहरु व्यस्त हुनुहँदो रहेछ, त्यसैले हामी एउटा थाई रेष्टुरेण्टमा पस्यौं । बिदाको दिन भएकोले होला भिड चाहि थिएन । खानेकुरा अर्डर गरिसकेका थियौं, दुबै नेपाली मालिकहरुले फोन फर्काउनु भयो । हामी अन्तै पस्यौं भन्न अलि गाह«ो भयो त्यसैले ठेगाना पाउन भनेर ठेगाना मात्रै लियौं ।

अब हामी रातो ढुँगा Red Rocks को खुल्ला रंगमन्च Open Amphitheatre हेर्नका लागि हिड्यौं । मनिश ज्वाईको योजना हामीले बिगारी दिएछौं,  हामीसंग भेटभएपछि उहाँले सबै नयाँ योजना बनाउनु पर्यो । त्यसैले गर्दा बाटोमा केही बेर अलमल भयो, तर ठाउं ठाउंमा सोध्दै जांदा हराउने काम र उल्टो बाटोको भ्रमण भने गर्नु परेन । यस्तो काममा मनिश ज्वाईको दिमाग धेरै राम्रो रहेछ, । रातो ढुँगा पुगी हाल्यौं । बीच बाटोमा सुन्तला रँगका बाटो रोक्ने चिन्हहरु राखेर केही मान्छेहरु बसेका देखियो । हामीलाई डर लागि हाल्यो की बाटो बन्द भएछ क्यारे । अब फेरि कहिले आउने होला । त्यही पुगेपछि थाहा भयो की आज त्यहां ठृ्लो कन्सर्ट रहेछ, त्यसको टिकट लिएको छ कि छैन भनेर जानकारी दिनलाई बसेका रहेछन् । हामी भने कन्सर्टका लागि गएका थिएनौ । त्यसैले माथि गयौं । धेरै अग्लो डाँडा भने होइन तर पनि डाँडाको टुप्पामा नै पुगीयो । सिमसिम पानी परिरहेको थियो । कन्सर्टको दिन बेलुकी छ बजेपछि मन्चभित्र पस्नलाई प्रतिबन्ध लगाउने रहेछ । हामी पुग्दा छ बजीसकेको थियो । डाँडाबाट चारैतिरको फोटो खिच्यौं तर रंगमन्चको फोटो लिन भने अति गाह्रो भयो । पश्चिमपट्ठिबाट आउन मिल्ने सानो तर चिटिक्क परेको गोरेटोबाटो रहेछ, त्यतातिर लाग्यौं । एउटा कुनाबाट सबैभाग त होइन केही भाग देखिन्थ्यो, त्यसको फोटो लिएर फर्कियौं । तल ओर्लनु अगाडि बिनिताले केही स्न्यास्कस् र चिसो पिउने सोडाहरु लगेकी रहिछन् । मसिनो पानी परिरहेको थियो । तैपनी डाँडाको टुप्पामा रेहका राता ढुँगाहरुमाथि केहीबेर बसेर रमाइलो गफगर्दै प्रकृतिको सौन्र्दय हेर्दै नेपालको प्राकृतिक सौन्दर्यतासंग तुलना गर्यौं । एकछिन त म झुक्किएछु पनि । हामी सबैजना रसुवाको चन्दनवारीको डिलमा बसेर गोसाइकुण्डको यात्रा पछि थकाई मारेर बसीरहेका छौ जस्तो लाग्यो । यथार्थमा भने हामी कोलोराडोको प्रसिद्ध ठाउँ रेड रकस्को टुप्पामा बसेर डेनभर, बोल्डरको दृष्यहरु अवलोकन गर्दै थियौं । 

 
                         (Red Rocks को एक झलक )

मनले Seven Falls तिर जान खोजिरहेको थियो, समयले नजा भनेर घडी देखाईरहेको थियो । अन्तमा तीनचार घण्टा लाग्ने भएकोले त्यसलाई पछिको लागि थाती राखी हामी बोल्डरतिरै सोझियौँ । यो सहर डेनभरबाट २५ माइल उत्तरपश्चिममा पर्छ र धेरै जनसख्याँ भएको सहर मध्येको एउटा हो तर हामी न्यृ्योर्कबाट गएका मानिसलाई भने गाउँकै भान भयो । सहर जस्तो लागेन । न गाडीको भीड छ, न मान्छेको । समानान्तर पार्किङ त जम्मा एक ठाउँमा देखियो । न्यृ्योर्कबाट गएको मान्छेलाई त बल्ल सहर आइएछ जस्तो लाग्यो । त्यो हो Pearl Street र Main Street को वरिपरि । यहाँ काठमाण्डौंको रत्नपार्कमा भारतबाट आएका छिमेकी मित्रहरुले बाँदर नचाएर पैसा मागे जस्तै गरेर चटकीले चटक देखाएर पैसा मागीरहेको पनि देखियो । अनि काठमाण्डौंको झोछेँमा १९७० को दशकतिर हिप्पीहरुले धुवाँ उडाए जस्तो उडाउने किसिमका मान्छेहरु पनि देखियो । गिटारको तारहरुलाई झन्काएर पनि पैसा बटुलेको पनि देखियो । संगीतको धुन सुनाएर र गीत गाएर पैसा जम्मा नगर्ने ठाउँ त बिरलै होला यो संसारमा चाहे धनी देश होस् वा गरीव । यो “मोति मार्ग”  त त्यसैको लागि प्रसिद्ध छ कि क्या हो । हामीले मनिश ज्वाईलाई सोध्यौं पनि । उहांले यतिक्कैलागि पनि पर्यटकहरु आउन सक्ने भएकोले त्यो नशालु पदार्थको सेवन स्वतन्त्र छोडिदिएको कुरा उहाँले पनि सुनेको बताउनु भयो । यो बोल्डरको “तल्लो सरह” झण्डै म्यानहाटनको ढाँचामा बनाइएको रहेछ, सबै blocks चारपाटे पारेर बनाइएको । साँझ पर्न लागि सकेकोले हामी बिस्तारै घरतिर लाग्यौं । आजको हाम्रो बास कोलोराडाको Westminister City मा थियो । यो सहर बोल्डर र डेनभरको बिचमा पर्ने रहेछ । खास गरेको यो सहरमा मनोरन्जनका केन्द्रहरु धेरै रहेछन् । हामी घरमा पुग्नेपुग्ने बेलामा मुसलधारे पानी परेकोले डुल्नजाने बिचारै भएन । बिनिता, ज्वाई मनिश र छोरीसंगै बसेर खाना खायौं । दिनभरिको घुमाईले होला थकाई लागिसकेको रहेछ, पल्टनासाथ निदाएको थाहै भएन ।