ना....टक
बासु श्रेष्ठ , (उडब्रिज, भर्जिनीया)
लघुकथाः
पार्टिबाट चुनावकोलागी उसले रोईकराई गरेर टिकट पायो । चुनाव प्रचारकोलागी केहि उद्यमी तथा व्यापारीलाई तर्साएर हुन्छ कि फकाएर हुन्छ केहि पैसा जोहो गर्यो । नपुग रकमकोलागी घरजग्गा धितो राख्यो र चुनाव प्रचार गर्दै घरघर भोट माग्न थाल्यो ।
जस्तोजस्तो घरमा पुग्थ्यो उस्तैउस्तै वचन दिन्थ्यो । मतदाताको अनुहार आशा र सपनाले उज्यालो हुन्थ्यो र उ मनमनै ठान्थ्यो ‘तीर निशानामा लागेकै हो ।’ तर यसको सट्टा प्रत्यक्षतः मुसुक्क हाँसेर नमस्कार गर्दै विजयको कल्पना गर्दै अघि बढ्थ्यो । मनमनै फेरि भन्थ्यो ‘माग्न चाहिँ कसैले आफ्नोलागी भोट मागेका छैनन् । बरु सबैले सामुहिक टोलकै विकास मागेका छन् । मान्छेपनि.....।’
बाटोबाट अलि हटेर बसेको दलितहरुको बस्ती देख्यो । अलिक दोमन गर्यो । तर, झट्ट के विचार आयो कुन्नी, सरासर बस्ती पस्यो र दाई भाई साईनो लगाउँदै बोलाएर भोट माग्न थाल्यो ।
टोलको माझमा पर्ने घर ताकेर त्यस घरधनीसँग पानी माग्यो । दलित घरधनी एकछिन विश्वास गर्न नसकेर अलमलमा पर्यो । उसले मनमनै तीर निशानमा लागेको बुझेर दोहोर्याएर पानी माग्यो र कलकल गर्दै पियो । चिउँडो, ओठमा दौडिएको पानी हत्केला र बाहुलाले पुछ्दै भन्यो ‘ल दाई, पानी दिए जस्तै भोटपनि दिनुहोला है’ भन्दै आगडि बढ्यो ।
बबुरा ति अधवैँशे दलित अझै विस्मृत मुद्रामा थिए तर, ओठमा खुशीको मुस्कानपनि छरिएको थियो । सोच्यो, आज पर्यन्त मेरो हातबाट कसैले पानी खाने आँट गरेको थिएन । बरु दुरदुर गर्थे । यो काजीले मेरो हातको पानी खाएपछि मैले भोट नदिएर भयो र? पक्कै मैले भोट दिने भएँ भन्ने मनमनै गम्दै घरभित्र पस्यो ।
उता दिनभरको चुनाव प्रचारपछि घरको आँगनभन्दा परैबाट एक गिलास सुनपानी मागेर दलितको घरमा पानी खाएकोमा पछुतो मानेर सुध्याउँदै मनमनै भन्दै थियो ‘हैट, कस्तो नाटक गर्नुपर्यो ।’