जीन्दगी एउटा खेल हो भन्थे । खेलमा त आज एउटाले जीत्छ भोलि अर्कैले । तर मेरो जीवनमा यसो भएन । खेलको नियम सरासर तोडियो । म जितेँ भन्ठान्थेँ तर मैले सधै हारेँ । किन मैले हारेँ म आफैलाई थाहा छैन । कोही कोही भन्छन जीन्दगीका कुनै क्षणहरुलाई एउटा नमीठो सपनाका रुपमा पनि भुल्न सकिन्छ । तर त्यो पनि मेरा लागी सम्भव भएन । धेरै बर्षपछि मैले उसका बारेमा कसैसंग सोध्ने मौका पाएँ । तर रघुले मेरो मुखमा हेरिरह्यो । उ निकै भावुक बन्यो । उसका गहहरु भरिएर आए । मैले केही बुझे वा केही पनि बुझिन मलाई नै थाहा भएन । उ बोल्न सकिरहेको थिएन । रघु उसको मिल्ने साथी थियो ।

बिहानीको कलेज थियो । जाडोको समय । चिसोले ठिराएर हात काँपिरहेका हुन्थे । किताब किन्ने चलन त्यति थिएन । लाईब्रेरीको किताब र कक्षामा बनाएका नोटका भरमा पढाई सक्नु पथ्र्यो अनि परीक्षा पनि उत्तिर्ण गर्नु पथ्र्यो । नोट नबनाई सुखै थिएन । सेक्सन छुटृै भएपनि यो बिषयको लागीमात्र कलेजको अन्तिम बर्षका अन्तिम महिनाहरुमा उ हाम्रो कक्षामा आउन थालेको थियो । उसको नियमित कक्षाको समय नमिलेका कारणले हाम्रो कक्षामा आउनु परेको थियो भन्ने सुनेकी थिएँ । उ कक्षामा म जस्तै नियमित विद्यार्थी थियो । कक्षा छुटाउने साथीहरु उसकै नोट माग्थे किनकि कक्षामा सबैभन्दा राम्रो अक्षर उसकै थियो । उ लजालु थियो । त्यसैले राम्रो थियो क्यारे । त्यसो त उ राम्रो पनि थियो । उसले केटीहरुको अनुहारमा हेरेर कुरा गर्नु भनेको बिल्कुलै असम्भब थियो । उसको त्यही स्वभावको फाईदा उठाएर म उसलाई पटक पटक हेर्थे, चोरी चोरी हेर्थेँ । उसलाई म कक्षा कोठामा हेर्थे । उ चौरमा अरु साथीहरुसंग हिडिरहेको बेलामा म कक्षा कोठाको झ्यालबाट वा त्यहाँबाट देखिएन भने बाहिर बरण्डामा निक्लेर पनि हेर्थे । जति हेरे पनि धित मर्दैनथ्यो । उसलाई वरिपरी देख्दा मलाई आनन्दानुभूति हुन्थ्यो । मलाई उ असाध्यै मन पथ्र्यो । एकान्तमा भएका बेलामा म उसको र मेरो बिहेको कुरा कल्पन्थेँ अनि आफै भित्रभित्रै गदगद हुन्थेँ ।

म उसलाई मन पराउँछु भन्ने कुरा मेरा आफ्नै टोलका हर समय मसंगै हिड्ने भएर साथीहरु भएर पनि मुना र कलालाई कहिल्यै थाहा भएन । उनीहरु दुबैको ब्वाईफ्रेण्ड थिए । मेरो थिएन । उनीहरु अलि नक्कल पार्थे । फेसन गर्थे । केटाहरु उनीहरु प्रति ज्यादा आकर्षित हुन्थे । तर मलाई अरु केटाहरुले आफुलाई नहेरेकोमा पश्चाताप थिएन बरु खुसी थिएँ । मलाई लाग्थ्यो म उसकै लागी हुँ र उ मेरै लागी मात्र हो । उसको लजालुपनले म कहिल्यैकाही मनमनै हाँस्थे र खुसी हुन्थेँ । मैले मन पराएको मान्छेले अरु केटीहरुको मुख नहेर्नु भनेको मेरो लागी अहोभाग्य ठान्थेँ । मैले कैयौ पटक कक्षा कोठामा उसलाई हेरि बसेर कल्पनाका सागरमा तैरिरहेको हिजो जस्तो लाग्छ । उ उनीको टोपीलाई निधारमाथि पारेर लगाउँथ्यो र बिहानी नछिप्पेसम्म खोल्दैनथ्यो । बिहान कक्षामा प्रवेश गर्दा उसका निधार माथिको टोपीले नछोपेको कपालको भागमा सेता शीत कक्षा भित्रको बत्तिको उज्यालोले मोती झै टल्केको देखिन्थयो र बिस्तारै हराउँथ्यो । मलाई लागथ्यो कि उ मेरा लागी स्वर्गदेखि पठाईएको राजकुमार हो । म कल्पन्थँे कि कक्षा सकिएपछि उ म संगसंगै हिँडोस अनि मीठा कुराहरु गरोस् । मेरा सुन्दरताको बयान गरोस । मलाई मेरा घरसम्म पुर्याईदिएर फर्कोस । म उसलाई परपरसम्म हेरिरहुँ र उसले पनि पर पुगेर फर्केर मलाई हेरोस अनि एउटा मीठो मुस्कान दिएर बिदा मागोस । तर त्यस्तो दिन कहिले आएन ।

एक पटक उ तीन चार दिनसम्म कलेज आएन । मलाई खुसी लाग्यो । मलाई यस अर्थमा खुसी लाग्यो कि अब मैले उसलाई नोट दिनेछु र यही बहानामा दुई चार कुरा गर्नेछु । उ कलेज आयो । म, कला र मुना कक्षामा पहिले नै पुगिसकेका थियौँ । उ चौथो विद्यार्थी थियो कक्षामा । कक्षा बाहिर खुलेर उज्यालो भैसकेको थिएन । कक्षाभित्र बिजुली बत्ति बलिरहेको थियो । उ थकित देखिन्थ्यो । झोलालाई शरिरबाट छुटृाएर बेन्चको छेउमा राख्यो । अनि एक तमासले अगाडीको कालो बोर्डतिर हेरिरह्यो । कक्षा शुरु भयो । सरको प्रश्नको जवाफमा थकित पाराले सन्चो नभएर कलेज नआएको बतायो । उसलाई अझै पनि सन्चो भैसकेको थिएन भन्ने मैले बुझेको थिएँ । मेरा आँखाहरुबाट कतिखेर आँशुहरु बर्सिएछन थाहा नै भएन । यो कक्षा सकिने बित्तिकै हामी सबै अनिबार्य बिषय पढ्न अर्को कक्षामा जानु पथ्र्यो । मैले आशा गरेँ कि उ बाहिर निक्लने अन्तिम बिद्यार्थी बनोस र मैले केही कुरा गर्ने मौका पाउँ । नभन्दै उ अन्तिममा गाहे गरेर उठ्यो । मैले कला र मुनाले थाहा नपाउने गरेर उनीहरुलाई छलेर केही गर्दै गरेको बहानामा पछाडी बसेँ । जसै उ मेरो टेबुलको अगाडी आयो मैले उसंग केही बोल्न चाहेको संकेत दिए । उ मेरो अगाडी मेरो मुख नै नहेरी उभियो । मैले नोट कापी उसको हातमा थमाईदिए । उसले कापी समात्यो । म थर्रर काँपे । के भन्न खोजे थाहै भएन । मैले केही पनि बोल्न सकिन । मेरा ओठहरु अकस्मात काँपे । त्यतिखेर सम्ममा उ कक्षाकोठाबाट बाहिर निस्किसकेको थियो । यस्ता संयोगहरु धेरै भए पनि मैले कहिल्ये पनि उसंग आवाज साट्न सकिन ।  एक बिहान मैले उसलाई एकान्त पारेर भेट्ने र केही बोल्ने योजना बनाएँ । बिहानको नौ बज्यो । कलेजबाट उ साढे नौ बजेतिर निक्लन्छ भन्ने मलाई थाहा थियो । कक्षा नौ बजे नै सकिएपछि उ लाईब्रेरीमा गएर पढ्न थाल्थ्यो या त्यतै अलमलिन्थ्यो या त क्यान्टिनतिर चिया पिउँदै गथ्र्यो । मैले कला र मुनालाई लाईब्रेरीमा लगेर अलमलाएँ । अनि टवाईलेट जाने बहानामा एक्लै निक्लिएर सिधै कलेजको मूख्य ढोका अगाडीको सूचना पाटीमा केही हेरे झै गरेर उसको प्रतिक्षामा उभिई रहेँ । उ यतैबाट बाहिरिन्छ र त्यही मौकामा भेटौँला भन्ने लागेको थियो । केही क्षणमा नै उ कलेजको पछाडी भागको पर्खाल नजिक देखियो । अनि पर्खालको भत्किएको भागलाई नाघेर त्यतैबाट बाहिरियो । यो क्रम धेरै पटक चल्यो । उ यताउता हेर्दे नहेरी कलेजबाट बाहिरिन्थ्यो । म पनि साथीहरुको अगाडी उसंग बोल्ने हिम्मत नै गर्न सक्दिनथे । एक रात जब मलाई धेरै बेरसम्म उसका यादहरुले पछ्याई रहयो र म निदाउन नै सकिन तब मैले उसलाई एउटा चिटृी लेख्ने निधो गरेँ । केही हरफ लेख्दै च्यात्दै गर्दा गर्दै कागजका थुप्रै पानाहरु सकिए तर मैले के लेख्ने भनेर निचोड नै निकाल्न सकिनँ । अन्तिममा मैले लेखे “अन्यथा नसोचे मलाई एउटा मान्छे असाध्यै मन पर्छ” । कागजलाई पटृाएर एउटा खाममा हालेँ र खामलाई झोलामा हालेँ । लेख्न त लेखेँ अब दिने पो कसरी । मैले जानी जानी एकदिन त्यो कक्षा छोडेँ । भोलिपल्ट बिहान कक्षामा उ छिर्ने बित्तिकै मैले उसको मुखमा हेरेर लज्जाउँदै आफ्नै अनुहारभरी मलिन मुस्कान छरँे । उसले सदा झै लज्जालु हाँसो सटृामा दियो । कक्षा सकेर बाहिर निक्लदा उसले उसको कापी मेरो अगाडी राखिदियो । मैले हतपत्त उसको कापी आफ्नो झोलाभित्र घुसारेँ । भोलिपल्ट त्यो सानो पत्रलाई त्यसै कापीभित्र हालिदिएर मैले कापी फिर्ता गरेँ । त्यसको अर्को दिन म आफै लाजले पानी भैरहेको थिए । मलाई उसको अनुहारतिर हेर्ने साहस थिएन । तर मलाई यस्तो लाग्यो कि उसले ती शब्दहरु उसकै लागी लेखेको भनेर कसरी बुझ्न सकोस । त्यसपछि पनि मेरा थुप्रै रातहरु अनेकौ कल्पनाहरुका साथ अनिंदो नै बित्यो । पछिल्ला दिनहरुमा पनि उसका व्यवहारहरुमा खासै परिवर्तनहरु नआएपछि मलाई चिसो पस्यो । मेरो पत्रले काम नगरेको र पत्रमा खुलाएर कुराहरु नलेखेकोमा मैले आफैलाई धिक्कारँे । दिनहरु यसैगरी चल्दै गए । उसका उपस्थितीहरु नै मेरा खुसीका लागी काफी हुन्थे । उसका लजालुपन र सरल स्वभाव मेरा लागी अझै प्रिय हुँदै गए । कहिलेकाही उसले मेरो पत्रको जवाफ नलेखेकोमा दुख लाग्थ्यो । तर पनि मैले मन बुझाएको थिएँ ।

कलेज फेरियो । पढाई चल्दै गयो । समयको अन्तरालसंगै बिहे भयो अर्कै केटासंग । लोग्ने भन्नु पर्यो । अष्ट्र्लियाको पि आर पनि मिल्यो । आमा पनि भएँ ।  जीवन शैलीहरुमा पनि काफी परिवर्तनहरु आए । तर उसप्रतिका मेरा भावनाहरु हरेक समय जस्ताको त्यस्तै नै रह्यो । जबजब म मेरो त्यो पत्र सम्झन्थँे तबतब मलाई उसले जबाफ नफर्काएकामा पीडा हुन्थ्यो । तर पनि उसका अबोध अनुहारहरु सम्झनामा झल्किरहन्थ्यो । किन किन मलाई उसप्रति माया जागेर आउँथ्यो । मैले उसलाई कहिल्यै घृणा गरिन । मैले माया गरिरहेँ।

झण्डै २० बर्षपछि नेपाल फर्किएको थिएँ । मलाई उसलाई भेट्न असाध्यै मन लागिरहेको थियो । उसको घर कहाँ थियो त्यो पनि मलाई थाहा थिएन । रघुले पनि मलाई बिर्सिसकेको रहेछ । सबै कुराहरु ब्युँताएपछि उसले मलाई राम्रोसंग चिनेको थियो । रघु भन्दै गयो । उसले तिमीलाई माया गथ्र्यो । तिमीले उसलाई मन पराउँथ्यौ भन्ने उसलाई थाहा थियो । उसले पनि तिमीलाई मन पराउँथ्यो । जानी जानीकन नै तिम्रो पत्रको जवाफ नदिएको थियो उसले । तिमी हरेक दिन कलेजबाट फर्कँदा पुलिस क्लबको कुनामा बसेर तिमीलाई धेरै परपर सम्म हेरिरहन्थ्यो । उ चाहन्थ्यो कि तिमी तिम्रो पत्रको जवाफ नदिएकोमा, तिमीलाई मतलब नगरेकोमा, तिमीसंग नबोलेकोमा उसलाई घृणा गरिदेउ । तर तिमीले कहिल्यै त्यसो गरिनौ । त्यो उसका लागी अरु पीडादायी भएको थियो । उ तिम्रै खुसीका लागी मात्र कलेज आउँथ्यो । उसका परिवारले उसका खुसीकालागी उसलाई कलेज जान दिन्थे । नत्र भने उसका लागी जीवन शून्य बराबर भैसकेको थियो । अन्तत ब्लड क्यान्सरसंग उसको लडाईमा उसले जीत हात पार्न सकेन र लडाई लामो समयसम्म पनि रहेन । उ भन्थ्यो तिम्रा साथ कलेजमा बिताएका दिनहरु उसका लागी जीवनका सबैभन्दा महत्वपूर्ण र रमाईला दिनहरु थिए । सायद कलेज सकिएपछि उ धेरै दिन यो संसारमा रहेन ।

यस्तो सुन्दा मेरा आँखाहरुमा बादल छाएजस्तो भएको थियो । मलाई म लुटिएको महशुस भएको थियो । वास्तवमा नै जीन्दगीमा म पहिलो पटक लुटिएकीे थिएँ, नराम्रोसंग लुटिएकी थिएँ । मसंग सबै कुराहरु भएर पनि म नांगो भएकी थिएँ । आजसम्म पनि मलाई मेरो पहिलो पत्र जो अन्तिम पत्र नै भएको थियो, त्यसका हरफहरु अझै पनि जस्ताको त्यस्तै सम्झनामा आउने गर्छ । उसको लजालु र मायालु अनुहार अझै पनि जस्ताको त्यस्तै छाउने गर्छ । मैलै गएका दूई दशकका हरेक दिनहरु उसका यादमा नै बिताएँ र वर्तमानको हरेक एकान्तपनमा पनि उ सधै मेरै वरिपरी भैरहेको महशुस हुन्छ । एक अर्कालाई मन पराएर पनि खुलेर बोल्न नसक्ने दिनका ती प्रेम प्रसंगहरु सम्झँदा आज पनि म आफ्नै लाजले आफै खुम्चिने गर्छु ।

२० जुलाई २००९,