हालसालैका लेखहरु : उड्ने रहर छ,(उमा शर्मा ) तब पो दशैं आउँथ्यो,(गोतामे साँहिलो) नाप्नै सकिएन ,(रजनी श्रेष्ठ) धेरै सिकायो यो कोरोनाले,(उमा शर्मा) गिद्धहरु रमाउँदैछन्,(बासु श्रेष्ठ) आव्हान,(रजनी श्रेष्ठ) ग्रीन कार्ड,(सुदीपभद्र खनाल) लश्कर,(गोविन्द गिरी प्रेरणा) अभिनन्दन !!!!,(ऋषिराम अर्याल) गड्यौला उर्फ सत्यराज ,(कृष्ण बजगाईं )

पासवर्ड

शिवप्रकाश, (बोष्टन)


त्यो दिन पनि दिन नियमितरुपले नै ढल्दै थियो । कुनै पहाडले छेकेको छैन त्यो विरानो आकाशलाई । हुन त यहाँ न पहाड नै छन् न पहाड जस्ता मान्छे नै, स्थिर र धैर्य । अनि विशाल मन र विचार भएका !

खुला आकाशले सिउँदोमा सिँदुर भर्न थालिसकेको छ । पश्चिमी क्षितिजको चहकमहक नै बेग्लै छमनै बहलाउने ? पहाडका छाती चिरेर बगेका वयस्क नदी जस्तै अलौकिक अनुभूतिका नदी शरीरभित्र बगिरहेका छन् । चाहानाका मूलहरु एकनासले फुटेका छन् ।

समरसुरु भएको छ । जुलाईको हल्का गर्मी ! तर बोस्टनको वातावरणटुङ्गो छैन, एकछिन पछि के हुन्छ ? जे होस्, आज अचम्मै राम्रो छ मौसम । भरखरै सिमेटरी पुगेको छु । यो त्यही सिमेटरी हो जुन उसले भनेकी थिई । अहिले मेरो आँखा धेरै अनुहारमा डुलिरहेकाछन् तर कुनै अनुहारमा अहिलेसम्म अड्किएका छैनन् ।

हुन त देखेर पनि के गर्ने ? अनुत्तरित प्रश्नको बिटो बोकेका आतुर आँखा निरन्तर दौडिरहेका छन्यहाँका मान्छेजस्तै हतारमा ! एकदमै हतारमा ! मलाई थाह छशार्ली ! तर चिन्ने कसरी ? उसले भनेकी थिई– ......यही हो तिम्रो पासवर्डअर्थात.... !

सिमेटरीमा अनौठो चहलपहल छ । निरन्तर दौडिरहेको समयभन्दा छिटो मेरा निरन्तरताहरु दौडिरहेका छन् । एकतमासले निरन्तर खोजिरहेछन् मेरा आँखाले एक अनुहार । थाह छैन कस्तो छ त्यो अनुहार ? अर्थात छ कि छैन ?

उसले भनेको सम्झन्छु– “मनका आँखाले तिमीलाई मैले धेरैचोटी हेरिसकेकी छु । तिमीले मलाई चिन्नु पर्दैन । म पासवर्ड सोध्ने छु, जवाफ दिनु ।

मनमनै सोच्छु– “सिमेटरीमा यति धेरै मान्छे ! कतै भूत त हैनन् यी ? यो सम्पूर्ण जमात कतै अमानवीय जमात त हैन ? धरती थोत्रिएर कतै मनुमेण्ट मुनी रोपिएका मान्छे उम्रिएका त हैनन ?”

फेरि सम्झन्छु– “सिमेटरीमा अनौठो शान्ति मिल्छ भन्ने कुरा । त्यसैले मानिस यहाँ आउँछन् ।

यसै पनि संसारमा सबैभन्दा बढी मेन्टल प्रब्लमभएको मुलुक हो अमेरिका । यहाँका मान्छेका लागि समाधि नै शान्तिको सागर बनेको छ । अन्ततः खोलो गएर सागर मै मिसिन्छ । जीवनरुपी खोलाको गन्तव्य यही रहेछ भन्ठान्छु तर म भने झन् अधीर, व्याकुल र गरुङ्गो भएको छु ।

एकमनले सोच्छु– “त्यस्तो पनि होला कहीँ ? जस्तो मैले सोचेको छु ! यो संसारमा सायद कुनै शार्ली नै छैन ! शार्ली मरेकी पनि छैन । मर्नका लागि जन्मनु पर्छ । जसरी भेटाउनका लागि हराउनु पर्छ । न शार्ली जन्मेकी छे, न शार्ली हराएकी छे !एउटा निश्कर्षमा निकाल्छु– “हो, धेरै मान्छे जस्तै म पनि भ्रमपीडामा बाँचेको छु ! सपनाको चिहान खोतल्दै यहासम्म किन आँए होला ! कतै  बाटो हिड्ने निहुँमा बाटो उल्टै ममाथि हिडिरहेको त छैन ?”

हैन शार्ली यतै कतै छे नत्र उसले यही सिमेटरीको नाउँ किन लिन्थी ? किन यहीँ बोलाउथी ? शार्ली अवश्य भेटिन्छे ।मनमनै बातमार्छु ।

धेरै अनुहारमा मेरा दृष्टि दौडिरहेका छन् । धेरै आवजहरु हावामा उडिरहेहका छन् । ती मध्ये एक आवाज एकाएक मेरा कानमा ठोकिन्छ विजुलीको पोलमा ढुङ्गो ठोक्किए जस्तो ! आँखा त्यही टक्क अडिन्छन् ।

हलो सनसाईन !ठ््याक्कै उही शब्द ! उही आवाज ! उही लवज ! उही स्वर ! धेरै दिनदेखि देख्न थालेको सपनाहरु मेरा आँखामा एक्कासी दौडन थाल्छन् । सपनाकी एकलपात्र शार्ली एकाएक नाच्न थाल्छे यी आँखामा ! छिनमै मेरा आँखा उसका आँखामा मिसिन्छन् । अनि एकछिन पछि चार आँखाबाट मेरा दुई आँखा छुट्टिएर सिधै उसको सुकुमोल छातीमा गएर गाडिन्छन् केकमा नाइफ गाडिए जस्तो ! आखिर लोभी आँखा न हुन्, प्रायः सबै लोग्नेमान्छेका जस्तै मेरा पनि !

फूलको सुन्दरता टपक्क टिपेर फक्रेका छन् छातीमा वैंशका विम्ब ! मेरा आँखा त्यसैमा रमाइरहेका छन् । आँखासँगै मेरा पाइला त्यो आवाजतिर तानिन्छन् । छातीमा अड्किएका आँखा विस्तारै ओरालो लाग्दै पिँडुलातिर पुग्छन् । बग्दा बग्दै नदी टक्क रोकिए जस्तै रोकिन्छन् मेरा आँखा ती सुँडौल पिँडुलामा । छुँदै हातको मैलो टाँसिएला जस्तो त्यो सुकुमारी शरीर ! कुनै राजकुमारी जस्ती देख्छु म उसलाई ।

यहाँनेर म एकपटक फेरि दुविधामा पुग्छु । नारीवयका वैभव ! लाजका ती गहना ! थाह छ मलाईवैंशका ती वैभव नै नारीवयका अमूल्य गहना हुन् । जीवनपर्यन्त यी अमूल्य नै रहन्छन् तर यो थाह छैनअमूल्य वस्तु लुकाउनु पर्छ वा देखाउनु पर्छ ? उसले तिनलाई लुकाएरै तिनको कौतुहलता बढाएकी छे । ऊ अमेरिकी नारी हो तर यसबेला म केही नेपाली नारीहरुको कल्की अवतार सम्झन्छु । जसका उदाङ्ग अङ्गमा पुरुषआँखा ठोक्किएर झुक्न वाध्य भएको पनि देखेको छु र भोगेको पनि छु । यो भोगाइको मेसोमा ऊ एक अनौठी प्रतिनिधिपात्र भएर उभिएकी छे ।

मैले उसलाई मेरो नाउँ प्रकाश र प्रकाशको अर्थ बताउँदा उसले भनेकी थिइम तिमीलाई सनसाईन भन्छु । प्रकाशको सोझो अर्थ जान्न खोजेकी थिइ, पछि उसले त्यसलाई आफ्नै अर्थ लगाईसानसाईन ।

म धेरै सपनाहरु भुल्छु तर यी पछिल्ला सपना पटक्कै भुलेको छैन । भुल्नै नसक्ने छन् ती सपना । तिनै सपनाका चिहानहरुमा डुल्दै छु । मनुमेन्टमा कुँदिएका अक्षरहरुमा उसका आँखा गाडिएका छन् । म छेवैमा पुग्छु ।

पासवर्ड ?” प्रश्नसूचक बोली निकाल्छे । म पासवर्ड बताउँछु । मन्द मुस्कानको मीठो सुवास छर्छेहुरुक्कै पार्छे ।

मिस्टर सनसाइन ! यहाँ मेरो विगत गाडिएको छ ।बोलीमा बिट मार्छे । आँखाले माथि डाँडातिर संकेत गर्छे । म उसँगै उतै लाग्छु । चुपचाप छे ऊ । हातले हातको साथ माग्छे । म पनि चुपचाम उसको हातलाई आफ्नो हातको साथ दिन्छु । मौनतामा सबै भइरहेछ । सिमेटरीको उकालोसँगै म मित्रताको उकालो चढ्न थाल्छु । मित्रता भन्दा पनि प्रेमको उकालो ठान्छु म त्यसलाई । निक्कै ठाडो छ त्यो उकालो । सिँढी नै सिँढी ।

सुनसान छ माथि डाँडामा । फूलहरुको महकले मादक बनाएको छ समरको वायुलाई । यौवनका विम्ब ओढेर रंगीचंगी फूल फूलेका छन् । चराचुरुङ्गी संगीतमय आवाजमा प्रेमका गीत गाइरहेका छन् । मानौ प्रकृति आफैं दुलही जस्तै सजिएर बसेकी छे । हावाको हल्का लहरसँग ठोक्किदा प्राप्त हुने रोमाञ्चकता बेग्लै छ । साच्चीकै प्रेमको आवृत्तिले ढपक्कै ढाकिसकेको छ मलाई । शार्लीको समीपताले मलाई मबाट खोसिसकेको छ । सुटुक्क मेरो मन चोरेर लगिसेकेकी छे उसले ।

चेरीको फेदमा अडेसा लाग्दै लामो मौनतालाई एक्कसी भत्काउँदै भन्छे– “मिस्टर सनसाईन... !त्यतिमै बोली बन्द गर्छे । म मौनतामै मुस्कुराउँछु । उसका आँखासँग बात मार्न खोज्छु । आफ्ना आँखा उसका आँखामा बिसाउँछु । मादक मौनताको महक छर्दै फूलजस्तो मुसुक्क मुस्कुराइ दिन्छे ऊ । साच्चिकै फूल जस्तो ! शीतविन्दुका मोतीदाना सिउरेर फक्रेको सयपत्री जस्तो देख्छु म उसलाई ! माहुरी जस्तै मोहित हुन्छु म । मग्न हुन्छु । निमग्न हुन्छु । भित्रभित्रै पल्लवित हुन्छु ।

ढकमक्क चेरी फुलेको छ । हरियो घाँसमाथि फूलको ओछ्यान ! भुइँभरी खसेका चेरीफूलले बुट्टे गलैंचा ओछ्याए जस्तो बनाएको छ जमीनलाई । ऊ त्यसैमा लमतन्न हुन्छे । आँखा चिम्लिन्छे । निस्फिक्री छोडिदिन्छे हातगोडा । लामो शास तान्छे । विस्तारै मेरा हात सुम्सुम्याउँन थाल्छे । असरल्ल कपालभित्र लुकेको उसको अनुहारमा म ती फूलका रंगहर देख्न थाल्छु । मन हुँडल्ने त्यो इन्द्रणी रंगमा म हराउन थाल्छु । मधुर कल्पनामा चुर्लम्म डुब्छु । अझै मौन छु म । मौनताभित्रको त्यो रोमाञ्चकताले सुस्तरी मेरा आँखामा पर्दा लगाउँदै छ । विस्तारै म पनि आँखा बन्द गरिदिन्छु र मनमनै भन्छुआहा, धरतीको यो स्वर्ग !

तल मान्छेको दोहोरीलत्ता थियो । यहाँ कोही छैन, ऊ र म बाहेक । यो समय यसरी नै यही टक्क रोकिए हुन्थ्यो जस्तो लाग्छ तर विडम्बना ! मैले सोचे जस्तो कहिले, के नै भएको छ र ?

मौनताको बाँध निक्कै लम्बिसकेको छ । शून्यताको आयतन झन ठूलो छ । त्यही शून्यता र मौनतामै मनले मनसँग बात मारिरहेछ । त्यही शून्यता र मौनताभित्र अलौकिक आनन्दको अपूर्व अनुभूत भइरहेछ । सुसुप्त संवेदनाहरु भित्रभित्रै तरङ्गित भइरहेछन् । ती तरङ्गसँगै अनौठा भावहरु जुर्मुराउँन थालेकाछन् । मेरो मस्तिष्कमा गाडिएर बसेका कयौं अनुहारहरु शार्लीको अनुहारमा अनुदित हुन्छन् ।

आज मैले .....!ऊ केही बोल्न खोज्छे तर धाँटीमा केही अड्किए जस्तो अचानक रोकिन्छे । म आँखा खोल्छु । ऊ कुन लोकमा छे थाह छैनउसका आँखा अझै बन्द छन् ।

म एकतमासले उसलाई हेरिरहेको छु । उसँग बोल्नु, उसलाई हल्लाउनु, चलाउनु, गिजोल्नु, हुडल्नु भन्दा समीपमा बसेर मौनतामै मनका आँखाले एकहोरो हेर्नुमा मलाई अनन्त आनन्दको अनुभूति भइरहेको छ । टिलपिल तलाउमा तैरिएको दिशाहिन डुंगा जस्तो अनुभूतिको सागरमा म मनको डुंगामा तैरिरहेको छु ! मस्तिष्कमा प्रेमसौन्दर्य फक्रक्क फक्रिएको छ । त्यो प्रेमिल सौन्दर्यपानको जिजीविषा भित्रभित्रै झनझनै वढ्न थालेको छ ।

ऊ विस्तारै मेरो हात आफुतिर तान्छे र चुम्बनको गहिरो अनुभूतिमा मलाई एकछिन् डुवाउँछे । कुनै नराम्रो सपना भङ्ग भए जस्तो एक्कासी झसङ्ग भएर जुरुक्क उठ्छे । मलाई डो¥याउँछे । त्यहाँभन्दा माथि आकाशमात्र छ । अब ओरालो झर्नु छ । म पछिपछि लाग्छु । आफूसँगै मलाई पनि झार्छे ।

ऊ कसैका अनुहारमा हेर्दिन । मलाई डो¥याउँदै पार्कबाट निकाल्छे । साँझ झमक्क छ । सडकका बत्तीमा उसको आभारुप बत्तीभन्दा उज्यालो देख्छु । अलिपर सडक छेउ गाडी पार्क गरेको छ । टलक्क टल्केको कालो हम्मर गाडी ! कालै सिसा ।

हामी दुबै गाडीमा बस्छौ । गाडी हुइँकिन्छ । मेरा आँखा घरी उसका आँखासँग ठोकिन्छन् घरी आगाडिका दृष्यसँग । मुसुक्क मुस्कुराएको उसको अनुहारमा सुन्दर फूलको सजीव विम्ब चल्मलाएको देख्छु । हेराइमा कस्तो मधुर मादकता ! म तीनै मादक नयनतालमा बेलाबेलामा तैरिरहेको छु ।

अमेरिका ! संसारको सबैभन्दा सुखी मुलुक तर यहाँ भित्रको दुःख भोग्नेलाई मात्र थाह छ । यहाँ सबैथोक भएर पनि मान्छेसँग केही छैन । लोग्ने हुनेको स्वास्नी छैन । स्वास्नी हुनेको लोग्ने छैन । आमा हुनेको बाउ छैन । बाउ हुनेको आमा छैन । सबै छ तर जे आवश्यक छ त्यो छैन । हरेकका बीचमा लामा र गहिरा तनावका रेखा छन् ।ऊ यस्तै केही मार्मिक यथार्थहरु ओकल्छे र फेरि चुपचाप हुन्छे ।

मूलबाटो छोडेर गाडी वस्तीतिर मोडिन्छ । केहीबेर अफरोडमा मच्चिदै एकैछिन पछि डेड इण्ड स्ट्रिटको छातीमा गाडी रोकिन्छ । ओरिपरी जंगल जस्तो छ । बीचमा चिटिक्क परेको सानु घर । ऊ लामो शास तान्छे । मानौ उसले धेरैबेरपछि शास फेरेकी छे । लामो मौनतालाई भत्काउँछे– “बाइसौं शताब्दीका विम्बहरु मेरो मस्तिष्कमा नाचिरहेका छन् ।

हामी गाडीभित्रै छौ । बाहिर अँध्यारो पोखिएको छ । उसको कुरा सुनेर मेरो लघु जिज्ञासा उतिर फर्काउँछु । अर्थात ?”

म सबै बताउँछु, हिड भित्र जाऊँ ।रिमोटले स्वीच अन गर्छेघरको ढोका खुल्छ । भित्र पस्नासाथ कोठामा मिहिन उज्यालो पोतिन्छ । मोसन डिटेक्टिभ लाइट एक्टिभहुन्छबत्ती बल्छ । बत्तिसँगै बोल्छे– “मलाई यस्तै मिहिन उज्यालो मनपर्छ ।

एउटा घरमा एक्लै बस्छे ऊ । म फेरि एकपटक चकित हुन्छु । सोध्छुतिमी एक्लै एउटा घरमा ?

मयुर, मित्र र आफन्त एकै हुन् हेर्दा सबै सुन्दर र प्रिय लाग्छन् तर मयुर कतिबेला खुशी हुन्छ थाह छ ?” प्रश्नको एउटा झटारो हान्छे । थाह छैनभन्छु म ।

जब आकाशलाई कालो बादलले निल्छ, मेघ गर्जन्छ र घनघोर वर्षाको घण्टी बजाउँछ । बुझमयुर, मित्र र आफन्त अनिष्ठमा रमाउँछन् ।

उसको यो दर्शनिक विचार साच्चै हो जस्तो लाग्छ । म मेरो दुःखमा रमाउने आफन्त र मित्रहरु सम्झेर एकछिन् आफैंभित्र हराउँछु । यो कस्ती केटी होला ? यसलाई कोही मान्छे मन पर्दैन कि क्या हो भन्ठाछु र सोध्छु– “यसको मतलब तिमीलाई कोही मान्छे मन पर्दैैन ?”

मन पर्छ तर मन परेको मान्छेको मन चिने पछि अनुहार पनि हेर्न मन पर्दैन । मैले यहाँका सबै मान्छेका मन चिनेकी छु । त्यसैले .... ।

त्यसैले के ?” म जिस्क्याउँदै सोध्छु

त्यसैले तिमीलाई मन पराएकी हुँ ।सीधा उत्तर दिन्छे उसले ।

निक्कै खुशी हुन्छु भित्रभित्रै । मेरो खुशी व्यक्त गर्न उसको हातमा एउटा लामो चुम्बनको उपहार चढाउँदै उसको पूर्ण परिचय माग्छु ।

ऊ संक्षिप्त परिचय दिन्छे– “म एक टुहुरी हूँ तर मेरा आमाबाबु जिउँदै छन् ।

मलाइ अर्को प्रश्नसूचक आँधीले घुमाउँछ र सोध्छु– “टुहुरी ! के भन्न खोजेकी ?”

जिउँदा बाबुआमाका टुहुरा सन्तान भएको मुलुक हो अमेरिका । म पनि त्यही मध्येकी एक हूँ । ड्रग र डिभोर्सले धेरै सन्तानलाई टुहुरा बनाएको छ ।

एकछिन अघिसम्म रोमान्टिक मुडमा भएकी शार्ली जीवन खोज्दाखोज्दै जीवनसँग थाकेकी जस्ती भई । उसका आँखा रसाए । रसाएका ती आँखाका पानीले मलाई पनि कतकति रुझायो । बाहिर त्यति प्रफूल्ल, खुशी र सुन्दर देखिने मान्छे भित्रभित्रै कति दुःखी छे । आखिर दुःख कसलाई छैन ? म यस्तै यस्तै कुरामा हराइरहेको छु । ऊ पीडानुभूति ओकल्दै छ ।

फर्सी हो यो देश ! बाहिरी दुनियाँलाई थाह छैन भित्रभित्रै कति कुहिइसकेको छ । म त्यही कुहिएको फर्सीको एक बियाँ हूँ । अमेरिकनहरुको प्रेम र सेक्स दुबै पशुवत् छ ।

पशुवत् प्रेम ?” म फेरि एकछिन् अड्किए र सोधे ।

पशुले जस्तै भेट्ने बित्तिकै चाट्न थालिहाल्ने र अलिकति तलवितल हुने बित्तिकै लात्ती हानिहाल्ने । आवश्यक भयो प्रयोग गर्ने, प्रयोग पछि फालिहाल्ने । र त म एउटा मान्छेको खोजीमा थिएँ, आज भेटे जस्तो लाग्दैछ ।यो मायिक यथार्थप्रति सहमतिको टाउको हल्लाउँदै भन्छु– “कसरी भन्छौ तिमीले भेटेको मान्छे असल हो भनेर ?”

मैले भेटेको हैन, खोजेको हो । त्यतिकै भेटिदैन । भेट्नका लागि खोज्नु पर्छ । मैले पूर्वीय दर्शन बुझेकी छु । पश्चिममा रमझम र रमिता छ तर पूर्वमा रचना र सृजना छ । म निर्माण चाहन्छु ।बोल्दाबोल्दै रोकिन्छे । वैंशालु नजर म तिर हुत्याउँछे ।

निक्कै फुर्किन्छु म भित्रभित्रै । मुस्कुराइदिन्छु एकनासले  तर मेरा लागि लाटालाई पापा जस्तो भएको छ पासवर्ड। त्यसको अर्थ सोध्छु ।

लघु उत्तरमा बिटमार्न खोज्छे– “यो सबै समयको आवश्यकता हो ।

अर्थात ?” म कुरा बुझ्दिन र तन्काउँछु ।

अर्थात ! अब पासवर्ड बिना केही हुदैन । एटिएमदेखि मोवाइलसम्म, कम्प्युटरदेखि कन्टेनरसम्म, गाडीको ढोकादेखि घरको ढोकासम्म प्रेमदेखि र सेक्ससम्म पासवर्ड चाहिन्छ । एक्काइसौं शताब्दीको अभ्यास र वाइसौ शताब्दीको आवश्यता हो यो । समयले मान्छेको समय निलिसकेको छ । अब मान्छेको इच्छा मान्छेले हैन प्रविधिले पुरा गर्नेछ ।

लाटाका आँखा केरामा अड्किए जस्तो मेरा आँखा धरैबेर उसका अनुहारमा अड्किन्छन् । उसका कुरा सुनेर म विम्ब नपाएर झोक्राएको कवि जस्तो हुन्छु । भुँइतिर आँखा गाडेर केही सोच्ने प्रयत्न गर्छु तर केही सोच्नै सक्दिन । ऊ उसैगरि लमतन्न बेडमा पल्टिएकी छे  जसरी केहीछिन् अघि सिमेटरीमा फूलको बुट्टे गलैचामाथि निस्फिक्री पल्टिएकी थिई ।

आतिथ्य उही छ जुन सरदर अमेरिकी नारीहरुले गर्छनरेड वाइन । वाइनको रमरमसँगै उर्लिएका वाफिला आँकाक्षाहरुसँग पौडी खेल्दैछु म । साँझ रंगीन भएको देख्न थालेको छु । उत्ताउला छालहरु उपद्रो मच्चाउँदैछन् भित्रभित्रै ।

ऊ भन्दैछे– “अब प्रेमीप्रेमीका वा लोग्नेस्वास्नीका बीच कम्प्युटर हुनेछ र सबैकाम अनलाईन र पासवर्डबाटै हुनेछ । प्रेमदेखि सेक्स र  सेक्सदेखि सन्तानसम्म सबै । एक्काइसौं शताब्दीको अर्धस्वचालित मान्छे बाइसौं शताब्दीमा पूर्णस्वचालित हुने छयन्त्रवत् ।

मेरो अनुमान भन्दा बाहिर जादैछे ऊ तर मेरो जिज्ञाषाले उसलाई पछ्याउँदछन् । सोध्छु– “कसरी ?”

अब अर्को स्टिभ जब्स जन्मने छ ।

कुहिरोको काग जस्तै हुन्छु म उसका यी भनाइमा र फेरि सोध्छु– “अनि ?”

अनि, जब्सको नयाँ संस्करणले मान्छेको जीन र वीर्य कम्प्युटरबाट मान्छे र मान्छेबाट कम्प्युटरमा ट्रान्सफर गर्ने प्रविधिको विकास गर्ने छ । एपलको ठाउँमा सायद चेरी वा बेरीबनाउने छ ।

अनि ?”

ती सबै कम्प्युटरका मेमेरी र चीप्सहरुमा हुनेछन् र त्यसको उत्पादन चाइनाले गर्ने गर्ने छ ।म एकतमासले उसको अनुहार पढिरहेको छु विस्तारै बुझ्दैछु त्यो अनुहारमा कुदिएँका अक्षर र अक्षरका भाषा ।

आज मान्छे बायोलोजिकल निडका लागि न्याचुरल सलुसनहैन अनन्याचुरल प्लेगरिरहेको छ । लोग्नेस्वास्नी, प्रेमीप्रेमिका सबको परिभाषा बदलिदैछ । प्रेमको कुनै परिधि हुने छैन । अब प्रेम जति जनासँग पनि हुन सक्छ । त्यो प्रेममा जतिबेला, जहाँ, जे पनि हुन सक्छ । सेक्स त अहिले सबैभन्दा सस्तो भएको छ । त्यसैले न्यूयोर्कका सडकमा ओभरनाइट पार्किन निषेध गरिएको छ । गाडीमै सबैथोक हुन थालेको छ । प्रेमका दूर्गन्धहरु सडकमा छरपस्ट हुन थालेका छन् ।

विज्ञानको कुनै नयाँ विष्णुपुराण सुने जस्तो भइरहेछ मलाई । ऊ त्यसरी नै पल्टिरहेकी छे । उसले लगाएको लुगा घुँडाभन्दा माथि सरेको छ । उसका ती गोरा, बाटुलावयमा अल्झिएका मेरा आँखा बेलाबेलामा उसका आँखासँग ठोक्काउँदै एक चित्तले सुनिरहेको छु उसका यी अद्भूत परिकल्पना ।

मान्छेको विकल्प अब सेक्स टोइजहरु हुनेछन् । अब कसैले कसैलाई भेटेर, चिनेर, जानेर, बुझेर प्रेम गर्ने समय छैन । प्रेम अब सेक्सका लागि हुन्छ र जे हुन्छ अब सबै अनलाईन नै हुन्छ । त्यसैले पासवर्ड चाहिएको छ । लोग्ने कहाँ, स्वास्नी कहाँ ? प्रेमी कहाँ, प्रेमिका कहाँ ? प्रेमीप्रेमिका, लोग्नेस्वास्नीबीच सम्बन्धको सेतुका रुपमा एक पासवर्ड हुनेछ ।

कति ठाउमा पासवर्ड नमिल्दाका अप्ठ्यारा सम्झेर सोध्छु– “पासवर्ड मिलेन भने नि ?”

मिलेन भने लोग्नेस्वानी वा प्रेमीप्रेमीकाकोे अर्थ हुने छैन । ओछ्ुयान चिसै रहने छ । अमेरिकाका धेरै गाडीहरु दूर्गन्धित हुने छैनन् ।

अर्को प्रश्नले चिमोट्छ मलाई– “चोरीको पनि त बिगबिगी छ । पासवर्ड कसैले चो¥यो भने नि ?”

चोरले चोर्न पायो भने आफूलाई भाग्यमानी ठान्छ । त्यो चोर पनि भाग्यमानी हुनेछ । जसले चोर्छ उसैले सबैथोक.... गर्छ ! अब मान्छेले प्राय अनलाई हन्टिङ् मात्र गर्ने छन् ।

अनलाई हन्टिङ् ?” यो शब्दमा एकछिन रोकिन्छु । मेरा आँखाम झुण्डिएका प्रश्नवाचक चिन्ह उसले सायद देख्छे ।

मैले यसको पहिलो प्रयोग तिमीमाथि गरेकी छु । मैले तिमीलाई अनलाई नै खोजेकी हूँ, अनलाईन बाटै तिम्रोबारेमा सबै पत्ता लागएकी हुँ । तिम्रो एक्सनले तिम्रो स्वभाव देखाउँछ । मान्छेको एक्सननै विस्तारै स्वभाव बन्दै जान्छ । तिम्रो बानी, बेहोरा, रुची, क्रियाकलाप सबै अनलाईनबाटै हेरेकी हुँ । सबै कुरा ठीकै लागेपछि तिमीलाई पासवर्डदिएकी हँु ।

अर्थात ?”

अर्थात, तिमीलाई चिन्नका लागि । तिमी त्यही मान्छे हौ कि होइनौ भनेर !

बोल्दाबोल्दै ऊ रोमान्टिक मुडमा आई । मेरो हात तानेर विस्तारै उसका छातीमा हिँडाई । त्यो स्पर्शले धरती नै हल्लिए जस्तो भयो । बहिर जुनकीरीको उत्सव छ भित्र प्रेमोत्सव ! बाँच्नुको मजा यही रहेछ जस्तो लागिरहेको थियो तर खुशीको आयु कति छोटो ।

झल्याँस्स बिउँझिए ! बाहिर उज्यालोले अनुहार देखाउन थालिसकेको रहेछ । ओहो ! म त सपनामा सपनासँगै खेलिरहेको रहेँछु । धेरैबेर पछि बल्ल म आफैंसँग फर्किए । अनि धेरैबेर टोलाएँ ।

त्यो पासवर्ड अझै मसँग सुरक्षित छ तर थाह छैन यो धरतीमा शार्ली छ कि छैन ?

 

जून १४, २०१२ बोस्टन, अमेरिका ।

Comments

सम्पर्क माध्यम

khasskhass@gmail.com
Share |