यात्रा संस्मरण:
कोलोराडो घुम्न जाँदा-१
बासु श्रेष्ठ
भर्जिनिया
मे २४ २००८
अमेरिका आएदेखि नै अमेरिकी राज्यमध्येको एक कोलोराडोले नेपालको झझल्को दिन्छ भनेको
सुनेको थिएँ । तर त्यता जान भने ठिक समय आईपुग्न निकै समय लाग्यो । उता कोलोराडो
निवासी दाई योग प्रसाद श्रेष्ठको निकै लामो समयदेखि 'एकपटक हाम्रो ठाउँपनि हेर्न आउ
न! ' भनिरहनु हुन्थ्यो । त्यसैले 'अब त जानै पर्यो' भनि मसक्क आँटेर मे २४ मा डेल्टा
एयरलाईन्सको टिकट किनें र लागें एयरपोर्टतर्फ ।
वासिँगटन डिसीबाट २.५५ मा उडेको जहाज ठिक ४.१२ बजे एटलाण्टाको विमानस्थलमा अवतरण
गर्यो । यहाँबाट डेनभरकोलागी ७.00 बजेमात्र उडान भएकोले साथमा ल्याएको ल्यापटपको
सदुपयोग गर्न थालें । विमानस्थलमा जहाज अवतरण गर्नेवित्तिकै मलाई एयरपोर्ट पुर्याउन
आएको छोरालाई मैले फोन गरेर आफ्नो यात्रा अद्यावधि गराउँदा उ अझै घर पुगिसकेको छैन
रहेछ । ट्राफिकको कारणले आधा घण्टाको बाटो एक घण्टा भन्दा बढि समय लागेछ । मैले भने
झण्डै आठशय माईलको यात्रा तय गरिसकेको थिएँ । विज्ञान र प्रविधिको यस देनप्रति मनमनै
धन्यवाद दिँदै अर्को उडानकोलागी प्रतिक्षा गर्दै यो संस्मरण टाईप गर्न बसेँ ।
घरबाट एयरपोर्ट जाँदा जाँदै नै दाईले कोलोराडोबाट फोन गरेर मेरो हालखबर सोध्नुभयो ।
मनमनै वहाँको म प्रतिको सद्भाव र प्रेमप्रति दँग परे । तरपनि भर्खर नेपालबाट आउनु
भएको मित्र राजु तुलाधर र सकसजीलाई घरमा छोडेर आफु हिँड्न परेकोमा भने मन खल्लो भई
नै रहेको थियो । कोलाराडोको यात्रा तय भईसकेपछि वहाँ आउने कुरा थाहा भयो जुन अलि
ढिलो नै भयो मेरो यात्रा परिवर्तन गर्न । जे होस फर्केपछि धोको पुग्नेगरि कुरा
गरौँला भनेर यात्रा शुरुगरेपनि मनमा कता कता नमज्जा नै लागीरहेको थियो । राजुजीलाई
वहाँको भाई सुजन र सकसजीलाई वहाँको मित्र किशोरले मकहाँबाट लैजाने कुराको टुँगो
लागेको थियो ।
एटलाण्टाबाट ठिक सातबजे बेलुका उडेको हवाईजहाज तीनघण्टा बीस मिनेटपछि कोलोराडोका
डेनभरमा ओर्लियो । झण्डै ३७ हजार फिटको उँचाईमा प्लेन उड्दा मात्र हलुका पेय पदार्थ
र झण्डै दश दाना जति भएको साना बदामका पोका दिईदो रहेछ । अनि डेल्टाको
कँजुस्याँईप्रति खिन्नपनि माने । तर व्यापार भनेको नै यहि हो शायद । नत्र मुनाफा
कमाउने कसरी र त डेल्टा एयरलाईन्सको सेवा विभिन्न देश तथा शहरहरुमा विस्तार भएको छ
। त्यसैले होला शायद एटलाण्टाको रन वे मा म चढेको जहाज पछिपछि अरु पाँच सातवटा लहरै
भुँई छोड्न आतुर थिए र म चढेको जहाजभन्दा अगाडि पनि एकपछि अर्को धमाधम भुँई छोड्दै
थिए ।