कविता

जापान

कविताराम श्रेष्ठ

फेरी एकपल्ट एकान्ततिर आमूख भएँ ।  
घण्टौसम्म आफैँमा हराउन फेरि लालायित हुन लागेँ ।  
कलमसँग आसक्ति बढ्यो ।  
कलमहरु फेरी रसाउन लागे ।  
कुनै पनि सुगन्धित मिठो खानाले अब लोभ्याउन छाड्यो ।  
सडकमा लुढ्किएर हिँड्ने गह्रौँ नितम्बले आकार्षित गर्न छाड्यो ।  
ती स्वच्छन्द आँखाहरु अब सडकका पेटीहरुमा दौडन छाडे ।  
आफैँ आफैँमा हराएर आफ्ना गन्तव्यतिर त्यो यन्त्रवत साचालित हुन लाग्यो ।  
मसँग अरु कोही छैन ।  
केही छैन ।  
पातला शरीरको त्यो तातोपना   
चिम्सा आँखाको त्यो सरसता  
मात्र त्यो अनुभूति ।   
आफूलाई भूलाउन आज मोटरसाइकल मरम्मतमा लागेँ ।  
तिमी त्यो व्यक्तित्व मेरै सामू रहेर मेरा हर्कतलाई हेर्दैरह्यौ ।  
अनेक अनुभूतिका अभिव्यक्तिहरु नेपथ्यबाट पोखिरह्यौ ।   
आज मीटिङमा पनि तिमी धेरैपल्ट चिहाउन आयौ ।  
प्रत्येकपल्ट तिमीले मलाई मीटिङबाट पर   
इन्द्रावतिको किनारमा खिच्यौ ।   
माछा मार्न तानिरह्यौ ।  
आफ्ना सुकोमल हातहरुले खुट्टाका मयलहरु माडिरह्यौ ।  
मीठा खानाका स्वादसँग तिमी मेरो अन्तस्करणमा आइरह्यौ ।   
मोटरसाइकलको प्रत्येक साचालनमा तिमी हलुङ्गोसँग त्यसमा चड्यौ ।  
पछाड्बिाट कुमभरि आफ्ना ओठका लिप्सटिकले माया छापिरह्यौ ।  
लामा सुडौल हातहरुले मलाई बेरिरह्यौ ।  
अगप्रत्यङ्गमा छामेर विजुली साचार गरिरह्यौ ।  
मेरी पि्रय प्रत्येक क्षण तिमी आयौ ।   
सडकमा   
बाटोमा   
बाटो नाप्ने प्रत्येक पातलीहरुका झलकमा   
तिमीले मलाई चिमोटिरह्यौ ।   
प्रत्येक चिम्सा आँखाहरुमा तिमीले मलाई कचोटिरह्यौ ।  
मेरी पि्रय कुनै पनि क्षण तिमी मबाट अलग्ग भइनौ ।  
मभित्र तिमी हर्दम हलुका सुगन्धका रुपमा मसमसती छाइरह्यौ ।  
मेरी पि्रय   
म तिमीलाई कति माया गर्छु ।  
कति चाहन्छु ।